ترجمه قابلیت ماشینکاری

توضیحات

 عنوان فارسی:  قابلیت ماشینکاری

عنوان انگلیسی مقاله ترجمه شده:

Machinability

– قابلیت ماشینکاری

15-1 مقدمه

اصطلاح قابلیت ماشینکاری به سهولتی اشاره می­کند که با آن می­توان فلز را تا سطح نهایی قابل قبولی ماشینکاری کرد. مواد با قابلیت ماشینکاری خوب به نیروی کمی برای براده­برداری نیاز دارند، برش با سرعت بالا قابل اجراست، به اسانی پرداخت نهایی خوبی بدست می­آید و موجب خوردگی ابزار نمی­شوند. فاکتورهایی که عموماً موجب بهبود عملکرد مواد می­شوند اغلب قابلیت ماشینکاری آن را تضعیف می­نمایند. بنابراین، برای ماشینکاری قطعات به شیوه­ای که از لحاظ اقتصدی به صرفه باشد، مهندسان در یافتن روش­هایی برای بهبود قابلیت ماشینکاری بدون صدمه زدن به عملکرد با چالش روبه­رو هستند. پیش­بینی قابلیت ماشینکاری می­تواند دشوار باید زیرا ماشینکاری متغیرهای زیادی دارد.

15-2 ماشینکاری مرسوم(سنتی)

این اصطلاح برای اولین بار در سال 1920 برای توصیف ویژگی­های ماشینکاری مواد قطعه­ی کار پیشنهاد شده است. از آن زمان، این اصطلاح مکرراً استفاده شده است اما به ندرت توضیح کاملی برای آن ارائه شده است چنانکه تفاسیر متعددی وابسته به نقطه­نظر فرد استفاده­کننده وجود دارد. در وسیع­ترین تفسیر ارائه شده، ماده­ای با قابلیت ماشینکاری خوب نیازمند مصرف نیروی کمتر با عمر ابزار بیشتر است و بدون صدمه به سطح نهایی خوبی دست می­یابد. بر این اساس، قابلیت ماشینکاری یک خصوصیت ماده نیست. همجنینی، ارتباط زیادی با فرآیند ماشینکاری انتخاب شده ندارد. ماده­ای که در یک فرآیند خاص ماشینکاری خوبی را به نمایش می­گذارد ممکن است در فرآیند دیگر ماشینکاری خوبی نداشته باشد. علاوه بر این، یک فرآیند ماشینکاری به خصوص مناسب تحت شرایط معین ممکن است کارآمدی یکسانی را برای ماشینکاری همان ماده تحت شرایط دیگر نداشته باشد.

 15-2-1 قضاوت در مورد قابلیت ماشینکاری

روش­های استفاده شده برای تشخیص قابلیت ماشینکاری یک ماده به صورت زیر می­باشند(شکل 15-1):

1- عمر ابزار: فلزاتی که می­توانند بدون خوردگی سریع ابزار برش داده شوند عموماً قابل ماشینکاری فرض می­شوند و بالعکس. ماده­ی قطعه­ی کاری که آخال­های سخت کوچکی دارد ممکن است ویژگی­های مشابهی با یک فلز ساییده داشته باشد. آن نیازمند مصرف نیروی مشابهی در طول برش است. قابلیت ماشینکاری این ماده به دلیل ویژگی­های سایشی ان کمتر خواهد بود که مسئول سایش سریع ابزار است. مسئله­ای که از بکارگیری عمر ابزار به عوان یک شاخص قابلیت ماشینکاری پدیدار می­شود، حساسیت آن به ماده­ی ابزار است.

2- پرداخت نهایی سطح: کیفیت سطح باقیمانده بر قطعه­ی کار در حین عملیات ماشینکاری گاهی اوقات در تعیین نرخ ماشینکاری یک ماده مفید و سودمند است. دلیل اساسی ایجاد زبری سطحی، تشکیل لبه­ی انباشته(BUE) بر ابزار است. به این جهت، مواد نرم شکل­پذیر تمایل به تشکیل BUE دارند. فولادهای ضدزنگ، آلیاژ توربین گازی و مواد دیگر با قابلیت کارسختی(سختی کرنشی) بالا نیز با BUE ماشینکاری می­شوند که نمایانگر قابلیت ماشینکاری ضعیف آن­هاست. موادی که با زاویه­ی برشی بالا ماشینکاری می­شوند تمایل به حداقل­سازی تأثیرات BUE دارند. این­ها شامل آلیاژهای آلومینیوم، فولادهای سردکاری شده، فولادهای خوش­تراش و برنج و آلیاژهای تیتانیوم با قابلیت ماشینکاری بالا هستند. در بسیاری از موارد، پرداخت نهایی سطح یک معیار بی­معنی در تشخیص قابلیت ماشینکاری قطعه­ی کار است. به عنوان مثال، در برش­های زبر هیچ­گونه نیاز به توجه به پرداخت نهایی سطح نیست. در بسیاری از برش­های پرداخت، شرایط تولید ابعاد مطلوب بر قطعه یک پرداخت خوب را به صورت ذاتی فراهم می­سازند. رتبه­بندی قابلیت ماشینکاری بر اساس اندازه­گیری­های پرداخت نهایی سطح همواره با رتبه­بندی­های بدست آمده از نیروی برش، توان برش و عمر ابزار مطابقت ندارند. در این رابطه، فولادهای ضدزنگ رتبه­بندی پایینی بر اساس هر گونه استانداردی دارند در حالیکه آلیاژ­های آلومینیوم رتبه­بندی بالایی دارند. آلیاژهای تیتانیوم بر اساس اندازه­گیری­های پرداخت نهایی، رتبه­بندی بالا؛ بر اساس آزمون­های عمر ابزار، رتبه­بندی پایین؛ و بر اساس نیروی برش و اندازه­گیری­های توان در دسته­ی متوسط قرار دارند.

شکل 15-1 تشخیص قابلیت ماشینکاری.

3- مصرف توان و نیروهای برشی: استفاده از نیروهای برش یا مصرف توان به عنوان معیاری از قابلیت ماشینکاری ماده­ی قطعه­ی کار این مفهوم را می­رساند که ماده­ای که نیروهای برشی ان کم هستند، رتبه­بندی خوبی در قابلیت ماشینکاری دارد. استفاده از مصرف توان خالص در طی ماشینکاری به عنوان شاخصی از قابلیت­ ماشینکاری مشابه بکارگیری نیروی برش است. رتبه­بندی­های قابلیت ماشینکاری را می­توان از لحاظ انرژی خاصی که توان مصرف شده برای برش حجم معین در یک واحد زمانی را توصیف می­کند، ارائه داد. مواد قطعه­ی کار دارای انرژی مخصوص بالا برای براده­برداری نسبت به آن­هایی که انرژی مخصوص پایین­تری دارند، از قابلیت ماشینکاری کمتری برخوردار هستند. یک مزیت استفاده از انرژی مخصوص براده­برداری به عنوان شاخصی از قابلیت ماشینکاری این است که آن عمدتاً یک ویژگی از خود ماده­ی قطعه­ی کار است و کاملاً نسبت به ماده­ی ابزار غیرحساس است. در مقابل، عمر ابزار به شدت بر ماده­ی ابزار وابسته است.

      فاکتور براده­برداری کاملاً متضاد انرژی مخصوص است و می­توان آن را به طور مستقیم به عنوان رتبه­بندی قابلیت به کار برد اگر مصرف نیروها یا توان به منظور تعریف قابلیت ماشینکاری استفاده شده­اند. به همین دلیل، می­توان گفت موادی با فاکتور براده­برداری بالا قابلیت ماشینکاری بالایی دارند.

      اهمیت نسبی این سه فاکتور عمدتاً بر این وابسته است که آیا ماشینکاری، زبرکاری است یا پرداخت­کاری. در تولید واقعی، عمر ابزار برای برش­های زبر و پرداخت­کاری سطح برای برش­های پرداخت عموماً به عنوان مهم­ترین معیار قابلیت ماشینکاری در نظر گرفته می­شوند(جدول 15-1).

4- تشکیل براده: یک معیار اضافی دیگر برای قابلیت ماشینکاری که گاهی اوقات مورد توجه قرار می­گیرد، معیار دفع براده است. براده­های نواری پیچ­خورده­ی نازک بلند، جز اینکه با قطع­کننده­های براده شکسته شوند، می­توانند با عملیات تداخل داشته باشند که به ناحیه­ی برش خطرناک منتج می­شود. این معیار از اهمیت حیاتی در عملیات ماشین­ابزار اتوماتیک برخوردار است. تشکیل براده، اصطکاک در نقطه­ی مشترک ابزار/ براده و پدیده­ی BUE، تعیین کننده­ی قابلیت ماشینکاری هستند. یک ماده­ی شکل­پذیر که تمایلی به چسبیدن به سطح ابزار یا تشکیل BE دارد به احتمال زیاد پرداخت نهایی ضعیفی را تولید می­کند. این موضوع با موادی همچون فولاد کم کربن، آلومینیوم خالص، Cu و فولاد ضدزنگ درست است. با این وجود، تشکیل براده تابعی از متغیرهای ماشین و نیز ماده­ی قطعه کار است و رتبه­بندی­های بدست امده به این روش با ارائه­ی یک قطعه­کننده­ی مناسب براده قابل تغییر می­باشند

 

توجه:

• برای دانلود فایل word کامل ترجمه از گزینه افزودن به سبد خرید بالا استفاده فرمایید.
• لینک دانلود فایل بلافاصله پس از خرید بصورت اتوماتیک برای شما ایمیل می گردد.

سفارش ترجمه مقاله

به منظور سفارش ترجمه تخصصی مقالات خود بر روی کلید زیر کلیک نمایید.

سفارش ترجمه تخصصی