توضیحات
عنوان: افزودنیهای شیمیایی بتن (فوق روان کننده و روان کننده ها ) اهداف استفاده و معرفی انواع آن ها
- تاریخچه
- تعریف
- اهداف تشریحی و تفصیلی کاربرد افزودنیها
- مواد افزودنی کاهنده آب( روان کننده )
- مزایای استفاده از مواد افزودنی کاهش دهند آب
- نحو تأثیر مواد افزودنی روان کننده
- میزان مصرف مواد روان کننده
- مواد افزودنی فوق روان کننده
- مزایای فوق روان کننده بتن
- تفاوت روان کننده بتن با فوق روان کننده
- نحوه مصرف و نکات اجرایی روان کننده بتن
- تاثیر فوق روان کننده و روان کننده بر کارآیی و میزان آب مصرفی مخلوط بتن غلتکی
- بررسی تاثیر فوق روان کننده با پایه پلی کربوکسیلات
- بررسی تاثیر روان کننده با پایه نفتالین
- مقایسه تغییرات زمان وی بی دو درصد استفاده از فوق روان کننده و روان کننده
- نتیجه گیری
- مراجع
تاریخچه
پیشرفتهایی که طی چند دهه اخیر در فناوری بتن بوجود آمده است، بیتردید با پیدایش افزودنیها، کاربرد آنها و نوآوریهای بسیار در این گستره ارتباط دارد. ریشه این پیوند را میتوان در دستیابی به برتریهای فنی در خواص و مشخصات بتن، تسهیل در اجرای آن و صرفهجویی در انرژی، نیروی کار و … شناسایی کرد.
کشف، تولید و مصرف مواد افزودنی در بتن، محصول نیازهای فنی و اجرایی است. زیرا کاربرد این مواد به دلیل ساختارهای شیمیایی متفاوت و متنوعی که دارند، علاوه بر تأمین تسهیلات اجرایی در کارهای بتنی موجب دستیابی به برتریها و امتیازات فنی جدیدی در خواص اصلی بتن تازه و سخت شده میشوند که حصول آنها از طریق روشهای معمول و متداول طرح و اجرای بتن امکانپذیر نبوده و اگر باشد، از نظر اقتصادی به صرفه نیست.
اندیشه تحقیق و مطالعه درباره افزودنیها، بعد از کشف و تولید صنعتی سیمان در نیمه دوم قرن نوزدهم و شناخت ترکیبات و فرایند هیدراسیون سیمان، ابتدا در مراکز علمی، پژوهشی مورد بررسی قرار گرفت و بتدریج کاربرد آنها در عملیات اجرایی رواج یافت.
افزودنیهای شیمیایی متداول مصرفی در بتن، شامل روان کنندهها، زودگیرکننده ها، دیرگیرکنندهها و حباب هواسازها در نخستین سالهای دهه سوم قرن بیستم اختراع شدند. قدیمی ترین مأخذ علمی و فنی معتبر نشان میدهد که روان کنندهها بر پایه نفتالین فرما لدئید سولفونات، اولین ترکیب آلی است که در سال 1932 توسط یک شرکت آمریکایی اختراع و ثبت شد و در طول سالهای 40-1930، مصرف روان کننده های دیگر که اساس آنها لیگنوسولفوناتها بودند رواج یافت و در حدود سالهای 1950 به بعد مشتقات آلی دیگری نظیر هیدروکسی کربوکسیلیکها، اسیدهای چرب و ترکیبات پلیمری نیز رواج یافتند. انتشار گزارش های علمی و تحقیقاتی و آزمایشگاهی و مقالات فنی ویژه افزودنیهای شیمیایی و بررسی اثرات آنها روی خواص بتن، توسط مجامع و مراکز تخصصی بتن در سالهای دهه 40 میلادی آغاز شد که میتوان به نخستین گزارش تفصیلی کمیته فنی شماره 212 مؤسسه ACI در سال 1944 و اولین گردهمایی بینالمللی ASTM، با عنوان اثر افزودنیهای کاهنده آب و کنترل گیرش روی خواص بتن در سال 1959 اشاره کرد و در واقع متعاقب این گردهمایی، مؤسسه ASTM، استاندارد افزودنیهای شیمیایی بتن را با شماره C494 در سال 1962 تدوین نمود، اگر چه این مؤسسه در سال 1948 آیین نامه افزودنی های حباب هواساز بتن را نیز تدوین کرده بود.
تعریف
افزودنیها علاوه بر اینکه از نظر تغییراتی که در خواص و کیفیت بتن ایجاد میکنند، مورد توجه آییننامهها و دستورالعملها و استانداردهای ملی و بینالمللی میباشند، بلکه از دیدگاه فرهنگ واژههای فنی و تخصصی رایج در فناوری بتن نیز، با مفاهیم مشخص و استاندارد شده تعریف و طبقهبندی میشوند.
به نظر میرسد سادهترین و جامعترین تعریف افزودنیهای بتن را استاندارد EN934-2 و استاندارد 2930 ملی ایران (ISIRI 2930) اینگونه بیان کرده که: افزودنیها، مواد شیمیایی محلول در آب هستند (به ندرت به صورت پودر هستند) که به بتن در حین ترکیب، به مقدار کمتر از 5% وزنی ماده سیمانی، برای اصلاح خواص بتن در حالت تازه و سخت شده، اضافه میگردند.
اهداف تشریحی و تفصیلی کاربرد افزودنیها
برای درك بهتر نیاز به مصرف افزودنیها در بتن و ملات، لازم است اصلیترین اهداف کاربرد آنها در بتن را ذكر نماییم.
1-تغییر خواص بتن و ملات تازه (خمیری)
- تغییر وزن مخصوص بتن تازه، عمدتاً در جهت كاهش آن
- تغییر در خواص جمعشدگی خمیری، عمدتاً در جهت كاهش آن
- افزایش یا كاهش چسبناكی بتن و ملات
- حفظ كارایی در طول زمان در بتن و ملات، همچنین جلوگیری از كاهش شدید اسلامپ در طول زمان
2- تغییر خواص بتن و ملات سخت شده
- کاهش سرعت هیدر اسیون و كاهش سرعت گرما زایی ناشی از آن
- كاهش نفوذ پذیری بتن و ملات در برابر هوا، آب و یون كلرید یا سایر مواد مهاجم محلول در آب
- افزایش دوام بتن یا ملات در شرایط محیطی مختلف مانند چرخه های متوالی یخ زدن و آب شدن، حمله سولفات ها، واكنش زایی سنگدانهها با قلیاییها، سایش، ضربه و غیره
- ایجاد خلل و فرج در بتن و ملات سیمان با استفاده از مواد حباب زا و کف زا و سبک کردن بتن
- ایجاد انبساط جزئی یا كاهش جمع شدگی بتن یا ملات سخت شده
- افزایش كیفیت اتصال خمیر سیمان به سنگدانه در بتن یا ملات
- كاهش نفوذ و جذب آب مویینه در بتن یا ملات
2- مواد افزودنی کاهنده آب( روان کننده )
ماده ی افزودنی کاهنده ی آب( روان کننده ) ماده ای است که یا بدون تغییر روانی ، مقدار آب مخلوط بتن را کاهش می دهد، یا بدون تغییر مقدار آب ، روانی بتن را افزایش میدهد ، و یا هم موجب کاهش آب و هم افزایش روانی بتن می شود. افزودنی های کاهند آب ترکیبات مختلفی از مواد ارگانیک را در بر می گیرند که از متداولترین آنها می توان لیگنو سولفو ناتهای کلسیم ، سدیم و یا آمونیم را نام برد. مواد ژنریک و اصلی افزودنیهای کاهند آب ضمن عملکرد های اصلی، معمولاً اثرات جانبی دیگری نظیر تسریع یا تأخیر در گیرش و یا ایجاد حباب هوا در بتن دارند که در صورت لزوم برای حذف این اثرات نا خواسته ، آنها را با دیگر محصولات شیمیایی ترکیب و سپس بکار می گیرند.
توجه:
- برای دانلود فایل پاورپوینت ارتباط و ارسال فرمان به کامپیوتر از طریق اشاره دست لطفا اقدام به خرید فرمایید.
- پس از خرید بلافاصله لینک دانلود فایل برای شما ایمیل خواهد شد.
سفارش پاورپوینت دلخواه
به منظور سفارش پاورپوینت با جزئیات دلخواه خود بر روی کلید زیر کلیک نمایید.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.