ترجمه مروری بر عملیات (بهبود) سطحی تیتانیوم برای اتصال چسبندگی به کامپوزیت های پلیمری

توضیحات

 عنوان فارسی:مروری بر عملیات (بهبود) سطحی تیتانیوم برای اتصال چسبندگی به کامپوزیت های پلیمری

عنوان انگلیسی مقاله ترجمه شده:

Surface treatment of titanium for adhesive bonding to polymer composites: a review

مروری بر عملیات (بهبود) سطحی تیتانیوم برای اتصال چسبندگی به کامپوزیت های پلیمری

چکیده:

در حال حاضر، اتصال کامپوزیت های پلیمری به تیتانیوم یک مسئله است که به صورت کامل حل نشده است. تحقیقات قبلی نشان داده اند که استحکام اتصال می تواند به صورت قابل توجهی با عملیات سطحی سطح ماده قبل از اتصال بهبود یابد. با این حال بسیاری از عملیات های سطحی موفق مستلزم استفاده از مواد شیمیایی خطرناک هستند که طبق بخشی از دستورالعمل اتحادیه اروپا از رده خارج می شوند تا راه را برای روش های سازگار و کمتر سمی برای محیط زیست هموار سازند. در این مقاله روش های مختلف عملیات سطحی از جمله عملیات های مرسوم مانند اسید شویی، آنادایز کردن، پلاسما اسپری و لیزر برای کامپوزیت های پلیمری و تیتانیوم بحث خواهند شد. این عملیات ها با توجه به تغییرات در کشش سطحی، زبری سطحی، شیمی سطح و این که چگونه این تغییرات بر مقاومت پیوستگی و دوام اتصالات چسبی کامپوزیت های تیتانیوم پلیمر تاثیر می گذارد بررسی می شوند.

کلمات کلیدی:. آسترها؛ کامپوزیت ها؛ عملیات سطحی؛ اتصال چسبندگی؛ تیتانیوم

1-مقدمه

به منظور تولید یک اتصال چسبنده قوی و با دوام بین لایه های مختلف، عملیات سطحی لازم است. تکنیک های اتصال خاص، مقاومت استاتیکی کافی را فراهم می کنند اما از دوام کمی در زمانی که در معرض محیط های مرطوب و گرم قرار می گیرند برخوردارند، در حالی که دیگر تکنیک ها مستعد ابتلا به جدا شدن در حضور سوخت ها، روغن ها و انواع حلال های پاک کننده هستند که معمولا در هواپیماها با آن ها برخورد می شود. علاوه بر این، ماهیت عملیات سطحی قبل از اتصال دارای تأثیر عمده ای در کنترل این اثر است [1]. عملیات سطحی استحکام اتصال را با تغییر سطح بستر به روش های مختلف از جمله افزایش کشش سطحی، افزایش زبری سطح و یا تغییر شیمی سطح افزایش می دهد. با افزایش زبری سطح، افزایش در مساحت سطحی رخ می دهد که اجازه می دهد تا چسب در داخل و اطراف بی نظمی های موجود در سطح برای تشکیل یک اتصال مکانیکی جریان یابد. تغییر شیمی سطح ممکن است به شکل گیری یک پیوند شیمیایی به عنوان مثال، بین مولکول های پلیمر در خمیره پلیمر و لایه اکسید فلز بر روی لایه سطحی ماده ی دیگر منجر شود [2،5].

در نتیجه، ماهیت سطح نیز ثبات اتصال را تحت تاثیر قرار می دهد. تحت شرایط محیطی گرم / مرطوب، یک رابط چسب پلیمری / پلیمر بسیار با ثبات تر از رابط معادل چسب پلیمری / فلز است. رابط چسب پلیمری/ پلیمر درست انتخاب شده به دلیل تنش ناشی از محیط با توجه به ماهیت پیوند تشکیل شده بعید است که دچار شکست شود. از سوی دیگر، دوام رابط چسب پلیمری / فلز پایدار نیست. مطالعات اولیه در سال 1960 نشان دادند که این اتصالات به خوبی در شرایط گرم / مرطوب با وقوع مکرر شکست اتصال سطحی کوتاه مدت عمل نمی کننده.

2. مواد چسبیده شده

2-1. کامپوزیت های پلیمری

مواد کامپوزیت های گرماسخت و گرمانرم به تیتانیوم با درجات مختلفی از موفقیت متصل شده اند [6]. با این حال باید اشاره کرد که مواد گرمانرم ذاتا برای اتصال مشکل تر هستند [7]. مواد کامپوزیت فیبر کربن پلیمری تقویت شده به صورت گسترده ای به عنوان ماده چسبنده در مقالات مورد بررسی استفاده شده اند [8]. اگر چه مواد کامپوزیت فایبر گلاس تقویت شده مدول بسیار پایین تری از فیبر کربن دارند، یکپارچگی پیوستگی تمایل دارد تحت تسلط ویژگی های خمیره به جای فیبر باشد و به همین دلیل تحقیقات انجام شده بر روی کامپوزیت های الیاف کربن نیز مرتبط با مطالعات شامل الیاف شیشه هستند.

توجه:

• برای دانلود فایل word کامل ترجمه از گزینه افزودن به سبد خرید بالا استفاده فرمایید.
• لینک دانلود فایل بلافاصله پس از خرید بصورت اتوماتیک برای شما ایمیل می گردد.