تحقیق زنجیره تأمین ریسک ­گریز و خریدار محور تحت عقد خیاری(قرارداد اختیاری)

توضیحات

عنوان: تحقیق ر و خریدار محور تحت عقد خیاری(قرارداد اختیاری): حداقل­سازی CVaR و هماهنگی کانال

• چکیده
• مقدمه
• مرور ادبی
• توصیف مدل، نمادها و مقدمات
• توصیف مدل و نمادها
• مقدماتی در مورد CVaR
• حداقل ­سازی CVaR
• تصمیمات خریدار
• تصمیمات تأمین­ کننده
• همکاری در زنجیره تامین
• زنجیره تامین متمرکز
• زنجیره تامین و همکاری غیرمتمرکز
• مطالعه عددی
• تاثیرات قیمت اختیاری و قیمت توافقی
• تاثیر هماهنگی کانال
• نتیجه­ گیری

چکیده

عقدهای خیاری عموماً در کسب و کار به منظور برطرف کردن مشکلاتی در زمینه­ی کمبود سرمایه کاری و دور زدن ریسک بازار مورد استفاده قرار می­گیرند. در این مقاله، ما کاربرد عقد اختیاری را در زنجیره تأمین خریدار محور در نظر می­گیریم که در آن، هم خریدار و هم تأمین­کننده ریسک­گریز هستند. اثرات قیمت اختیاری و قیمت توافقی اختیاری از طریق حداقل ­سازی ارزش در معرض ریسک شرطی(CVaR) مورد بررسی قرار می­گیرد. مدل بازی استکلبرگ برای بررسی تأثیرات تنظیم هر دو قیمت در مزایا و ریسک در طرف خریدار و تأمین­کننده ایجاد شد. ما دریافتیم که افزایش هر دو قیمت، به خصوص افزایش قیمت اختیاری، به نفع تأمین­کننده است اما موجب زیان خریدار می­شود. ریسک کلی زنجیره تأمین تحت تأثیر هیچ یک از قیمت­ها هنگامی که خریدار و تأمین­کننده دارای ترجیح ریسک مشابهی هستند، نیست. با این وجود، وقتی تأمین­کننده قیمت اختیاری را افزایش می­دهد، خریداری که ریسک­گریز است، ریسک بیشتری را نسبت به ریسک کاهش یافته­ی تأمین­کننده، متحمل می­شود. یک مطالعه­ی عددی نشان می­دهد که قیمت توافقی اختیاری، اثر معکوسی بر زنجیره­ی تأمین دارد. ما از نظر تئوری اثبات می­کنیم که وقتی ترجیح ریسک تأمین­ کننده مشابه یا بیشتر از خریدار است، امکان همکاری در زنجیره­ی تأمین تحت عقد خیاری وجود دارد؛ در غیر اینصورت، هماهنگی زنجیره­ی تأمین امکان­پذیر نیست.

کلمه­ ی کلیدی: عقد خیاری، ارزش در معرض ریسک شرطی(CVaR)، همکاری در زنجیره­ی تأمین، انتقال ریسک، بازی استکل برگ، تأمین مالی زنجیره­ ی تأمین.

1- مقدمه

      تأمین مالی زنجیره تأمین(SCF) یک روش موثر برای دور زدن ریسک و بهینه کردن ساختار مالی و جریان مالی در یک سطح درون سازمانی در زنجیره­ی تأمین است(گوم، 2010). پیاده­سازی SCF، توجه­ی صنعت و دولت را به خود جذب کرده است. به عنوان مثال، نخست وزیر انگلستان، یک طرح تأمین مالی زنجیره تأمین را در سال 2020 اعلام کرد(جلسومینو و همکارانش، 2016) و کنسول دولت چین، برنامه­ای را برای پیشرفت توسعه­ی SCF در سال 2017 ارائه داد. بر این اساس، پژوهش در زمینه­ی SCF در دهه­ی گذشته رشد به­سزایی داشته است. جلسومینو و همکارانش(2016) دو دیدگاه اصلی در ادبیات موضوعی را شناسایی کردند: دیدگاه مالی محور که بر راه­حل­های مالی ارائه شده توسط موسسات مالی متمرکز است و دیدگاه زنجیره تأمین محور که بهینه­سازی سرمایه­ی کاری تمرکز دارد. دیدگاه دوم بر نقش همکاری در میان شرکای زنجیره­ی تأمین در کاهش ریسک مالی، کاهش سرمایه­ی کاری، صرفه­ جویی و ایجاد سود تأکید دارد(سوفانی، 2001؛ جلسومینو و همکارانش، 2016؛ پلگرینو و همکارانش، 2018).

     اختیار معامله معمولاً به عنوان یک ابزار اهرم مالی شناخته می­شود زیرا خریدار حق خرید از عقد خیاری توسط سرمایه­گذاری مقدار کمی پول را به دست می­آورد و در نهایت، ممکن است به سود متعاقب پس از توافق دست یابد. برای دور زدن ریسک وقتی بازار رونق ندارد، اختیار معامله به خریدار این فرصت را می­دهد تا از زیان خرید بیش از حد جلوگیری کند، چنانچه خریدار این حق را دارد که از اختیار معامله در آینده استفاده نکند. در نتیجه، تنها چیزی که خریدار از دست می­دهد، پولی است که برای خرید اختیار معامله پرداخت کرده است. از نقطه­نظر دیگر، خریداری که با کمبود سرمایه کاری مواجه است، می­تواند عقد اختیاری را بکار ببرد که هزینه­ی کمتری نسبت به سپرده­ی ثابت برای تضمین تأمین محصولات در آینده دارد. در نتیجه، عقد خیاری در تأمین مالی زنجیره تأمین و همچنین کاهش هزینه­ها، بسیار محبوب است(وو و کلیندورفر، 2005). 

     بسیاری از مطالعات نشان می­دهند که عقد خیاری موجب بهتر شدن موقعیت خریدار می­شود(دونوهو، 2000؛ وو و کلیندورفر، 2005؛ سیا و همکارنش، 2007). در مقابل، تأمین­کننده که معمولاً نویسنده­ی اختیار معامله است، باید ریسک تغییر خریدار را متحمل شود و ممکن است زیان بسیاری کند(جورنستن و همکارانش، 2012). با این وجود، مطالعات کمی از نقطه­ نظر تأمین­کننده انجام گرفته است و در نتیجه، به مطالعات بیشتری برای بررسی ریسک در طرف تأمین­کننده و در سطح زنجیره تأمین در عقد خیاری نیاز است. انجام تحقیق 

     یک بررسی جهانی از مدیران نشان می­دهد که آن­ها فقط حاضر بودند ریسک زیان را از 1 تا 20 درصد بپذیرند .. حتی زمانی که اندازه­ی سرمایه­گذاری با ضریب 10 کوچک­تر بود(کولر و همکارانش، 2012؛ صفحه­ی 15-17). اثبات شده است که اکثر مدیران، ریسک­گریز هستند. روشی برای اندازه­گیری ریسک کاهش قیمت، ارزش در معرض ریسک(VaR) است. با این وجود، این روش هیچ­گونه کنترلی بر مقدار زیانی که ممکن است فراتر از مقدار آستانه­ی مشخص شده توسط اندازه­ی VaR باشد، ندارد. اندازه­گیری دیگری که مقدار زیان را محاسبه می­کند، ارزش در معرض ریسک شرطی(CVaR) است که اثبات شده است منسجم، پایدار و محدب می­باشد(راکفلار و اوریاسو، 2002) و به عنوان یک رویکرد عملی برای مدلسازی ریسک­گریزی با کاربردهای گسترده در زمینه­ی اقتصاد، مالی و بیمه پدید آمده است(راکفلار و اوریاسو، 2002).

     تعداد مطالعات رو به افزایشی بر کاربرد عقدهای خیاری برای دستیابی به مدیریت ریسک تمرکز یافته­اند(وو و کلیندورفر، 2005؛ ونگ و همکارانش، 2012؛ لیو و همکارانش، 2014؛ اندرسون و همکارانش، 2017؛ ژائو و همکارانش، 2018). با این وجود، تحقیقات اندکی در زمینه­ی نحوه­ی اثرگذاری ریسک به عنوان یک فاکتور برونزاد بر تصمیمات زنجیره­ی تأمین موجود در عقد خیاری، صورت گرفته است(ژو و همکارانش، 2018). این به ما انگیزه می­دهد تا زنجیره­ی تأمین شامل خریدار و تأمین­کننده­ی ریسک­گریز تحت عقد خیاری که با عدم قطعیت مواجه هستند را بررسی کنیم. به طور خاص، این مقاله سعی دارد تا تأثیر عقد خیاری بر ریسک در یک مدل زنجیره­ی تأمین یک-خریدار-یک-تأمین­کننده را تحلیل کند و خریدار در بازی استکلبرگ پیش می­افتد. تا جاییکه می­دانیم، مطالعات اندکی، زنجیره­ی تأمین ریسک­گریزی که به طور همزمان شامل سفارش اختیار معامله و سفارش مبتنی بر تعهد تحت معیار CVaR است را در نظر می­گیرد. این مقاله شامل سه بخش اصلی به شرح زیر است:

توجه:

برای دانلود فایل کامل ورد لطفا اقدام به خرید نمایید.

لینک دانلود فایل بلافاصله پس از خرید بصورت اتوماتیک برای شما ایمیل می گردد.